چهره اعمال نیك و بد در عالم برزخ 
از شیخ بهاء الدّین عاملى معروف به شیخ بهائى (متوفى بسال 1031 ه.ق ) نقل شده كه گفت: «روزى به دیدار یكى از عرفاى صالح و اهل حال كه در یكى از مقبره هاى قبرستان اصفهان ماءوا گزیده بود رفتم ، دمى با او نشستم و احوال پرسیدم ، او گفت من دیروز در این قبرستان حادثه عجیبى مشاهده كردم و آن اینكه : جماعتى را دیدم جنازه اى را آوردند و در این قبرستان در فلان موضوع دفن كردند و رفتند، پس از ساعتى بوى بسیار خوشى به مشامم رسید كه از بوهاى خوش این دنیا نبود، حیران شدم و به اطراف نگریستم ببینم این بوى خوش از كجا مى رسد، ناگاه جوان خوش قامت و رعنا چهره اى كه لباس زیبا پوشیده بود وارد قبرستان شد و كنار آن قبر رفت و نشست ناگاه مفقود گردید، خیلى تعجب كردم (كه خدایا این جوان كه بود؟ و كجا رفت ، آیا در درون قبر رفت ، پس چرا بیرون نیامد؟!!...)
همچنان بهت زده بودم ، ناگاه بوى بسیار بدى به مشامم رسید كه پلیدتر از هر بوى بدى بود، به طرف چپ و راست نگاه كردم ، دیدم سگى وارد قبرستان شد، و به سوى آن قبر مى رفت ، تا به آن قبر رسید و همانجا پنهان شد، من بیشتر تعجب كردم ، ناگاه دیدم آن جوان از قبر بیرون آمد ولى بسیار بدحال و بدهیئت شده بود، مى رفت ، من عقب او رفتم و از او خواهش ‍ كردم كه حقیقت حال را بیان كند.
او گفت : من عمل نیك این میّت بودم ، و ماءمور بودم كه در قبر او جاى بگیرم و مونس تنهائى او در تاریكى قبر شوم ، ناگاه این سگى كه دیدى آمد، این سگ عمل زشت او بود، وارد قبر شد، من خواستم او را بیرون كنم ، تا وفادارى را به صاحبم ابراز نمایم ، آن سگ مرا دندان گرفت و گوشت مرا كند، و مرا چنانكه مى بینى مجروح كرد و بر من غالب شد و نگذاشت در قبر بمانم ، ناگزیر میّت را واگذاشتم و از قبر بیرون آمدم .»
شیخ بهائى هنگامى كه این جریان را از آن عارف شنید، فرمود: «راست گفتى ، به عقیده ما اعمال انسان به صورتهاى مناسب خود، مجسم مى گردد.»




به نقل از: « محمد محمدى اشتهاردى، داستان دوستان، جلد 4، حکایت 94.»